Baza zanikających elementów dziedzictwa kulinarnego subregionów. Podając za UNESCO, dziedzictwo kulinarne to zbiór materialnych i niematerialnych elementów kultury odżywiania/konsumpcji uznawanych za wspólne dziedzictwo. Ze względu na swoją charakterystykę kulturową jest to pewna praktyka, która jest uważana za dziedzictwo niematerialne.
Imbirówka pojawiła się po raz pierwszy w Iwkowej w latach 20-tych XX wieku. Największą popularnością imbirówka cieszyła się jednak w okresie powojennym, kiedy to zyskała rozgłos i uznanie wśród miejscowej ludności oraz turystów odwiedzających Iwkową.
Kiełbasa wiejska iwkowska posiada zapach produktu wędzonego z wyczuwalnym aromatem czosnku. Jest to produkt wytwarzany ze świeżego mięsa wieprzowego, przygotowywany i wędzony w tradycyjny sposób.
Dawniej gospodynie gotowały kluski scykane używając psujących się ziemniaków tuż po wykopkach. Z kolei moskol to placek wykonany z ugotowanych ziemniaków.
Susorki iwkowskie to mieszanka owoców podsuszanych i podwędzanych metodą tradycyjną. Proces produkcji związany jest z użyciem tradycyjnej, dwukondygnacyjnej suszarni opalanej sezonowanym suchym drewnem.
Gospodynie z miejscowości Prusy, obecna gmina Kocmyrzów-Luborzyca, województwo małopolskie, piekły pasztet jarski najczęściej na święta. Pasztet jarski był daniem odświętnym, spożywanym w zamożnych chłopskich i mieszczańskich domach.
Kartoflanka oparta na przepisie Koła Gospodyń Wiejskich w Łękach to prosta zupa z ziemniaków. Podstawowym składnikiem zupy są ziemniaki, ale także inne warzywa jak marchew i cebula.
Tradycja serwowania flaczków jest nadal żywa, a określenie „flacorze” na mieszkańców Wadowic nadal popularne. Potrawa ta jest wciąż serwowana podczas świąt oraz podczas obchodów uroczystości patriotycznych.
Jedną z najbardziej charakterystycznych potraw kuchni małopolskiej jest maczanka krakowska. To danie, które zazwyczaj ma formę przekrojonej bułki, w której umieszczona jest pieczona karkówka doprawiona kminkiem. Całość polana jest zawiesistym sosem.
Od wielu pokoleń na terenach gminy Tarnów uprawiane były różne gatunki zbóż, z których produkowano kaszę, m.in. proso – na jagły, grykę – na tatarkę i jęczmień – na pęczak. Dawniej w gospodarstwach funkcjonowały duże stępy nożne, a obtłuczony w nich jęczmień, pozbawiony łusek zyskiwał swoisty smak i chrupkość.
